Między Morzem Karaibski a Oceanem Spokojnym. Od zachodu graniczy z Gwatemalą i Salwadorem, a od południa z Nikaraguą.

Do Hondurasu należą również wyspy, z których największe to archipelag Islas de la Bahía.

Tereny Hondurasu, podobnie jak innych państwa Ameryki Środkowej, są wyżynno-górzyste. Jedyny, wąski pas równin ma zaledwie 70 km długości. Wewnątrz państwa rozciąga się kilka pasm górskich pochodzenia wulkanicznego, w obrębie których znajduje się najwyższy szczyt Hondurasu: Cerro Las Minas (2890 m n.p.m.).

Przyjmuje się, że po raz pierwszy kawa została sprowadzona do Hondurasu przez nawiedzających go kupców pod koniec XVIII wieku. Niemniej do końca XIX w. skala upraw kawowca była niewielka. Rządy o wiele bardziej wspierały uprawy lukratywnego w tamtych czasach bananowca. Dopiero w drugiej połowie XX w., gdy biznes bananowy był w rękach kilku dużych przedsiębiorstw, uprawy kawowca stały się powszechnym wyborem pomniejszych producentów.

Dziś ponad 90% z około 120 000 plantacji, to niewielkie gospodarstwa, a Honduras jest największym producentem kawy spośród państw Ameryki Centralnej i plasuje się na zaszczytnym szóstym miejscu na liście światowej produkcji. Pomijając Kolumbię, wyprzedzają go kraje o znacznie większej powierzchni, takie jak Brazylia czy Etiopia.

San Andres to mała gmina należąca do stanu Lempira, która znajduje się nieopodal góry Pico Congolon, ​​na około 1650 m n.p.m. Otoczona jest dwoma rezerwatami przyrody: Reserva Biologica de Opalaca i Reserva Biologica Volvan Pacavita. Tą niewielką miejscowość zamieszkuje 15 000 osób, dla których produkcja kawy jest głównym źródłem dochodu. Do uprawy i obróbki wykorzystują tylko tradycyjne metody, a całość zbiorów suszą wyłącznie na słońcu. Dzięki temu każdego roku efekt ich pracy jest unikatowy i stabilny (pod względem koloru i wilgotności uzyskanego surowca), o charakterystycznym słodkim, czekoladowym aromacie.